Głodówka - jak długo, dlaczego i po co?

Przyznam, że nie wiem jak rozpocząć ten post, aby został dobrze przyjęty i zrozumiany przez czytelników. Nie jestem lekarzem/ dietetykiem (liznęłam jedynie co nieco z tej dziedziny na studiach i swoją pracę licencjacką pisałam właśnie z dietetyki), dzisiejszy post to głównie moje doświadczenie/refleksje. 

W zeszłym tygodniu poddałam się jednodniowej głodówce - piłam jedynie wodę i niesłodzone herbaty.  Aby odpowiedzieć Wam na wszystkie pytania zawarte w temacie, najlepiej byłoby zacząć od początku, który jak się okazuje sięga głęboko w moją przeszłość.... 

Gdy byłam dzieckiem, byłam niejadkiem i na wiele proponowanych dań mówiłam "fu". Rodzice nie zmuszali mnie do jedzenia, uważają, że jak dziecko głodne to samo powie. Owszem jadaliśmy wspólne co najmniej 1 posiłek dziennie (przeważnie obiad). Później w miarę jak dorastaliśmy tradycją stał się niedzielny obiad - który pielęgnujemy do dziś dnia (chociaż nie mieszkamy już pod jednym dachem). Rodzice pilnowali byśmy przed wyjściem z domu zjadali śniadanie, a przed obiadem nie jadali słodyczy. Ponieważ mieszkałam w małym mieście omijaliśmy też takie przybytki jak McDonalds (do tej pory a mam już 25 lat nie wiem jak smakuje tego typu kanapka - przeraża mnie mielone mięso i "dmuchane bułki").   Z domu wyniosłam prawidłowe wzorce żywienia i chwała im za to. Jedyny problem mojej Mamci to przygotowanie za dużej ilości jedzenia, ale to temat rzeka... 

Nigdy nie miałam i nie mam nadwagi, zawsze mieszczę się w normie. Jednak metabolizm człowieka zmienia się po ok. 18 roku życia. Idąc na studia więcej przesiadujemy na tyłku (wykłady/ nauka itd), a większość spotkań ze znajomymi kończy się w pubie przy piwku. Mamy też mniej czasu i chęci na aktywność sportową (tym bardziej, gdy nigdy nie przepadaliśmy za wychowaniem fizycznym). I również częściej sięgamy po szybkie/ kaloryczne nie koniecznie wartościowe jedzenie. Jesteśmy też bardziej podatni na wpływ otoczenia, chyba każdemu zdarza się ulec pokusie po namowie przyjaciółki/ kolegi/ męża/ cioci itd. na kolejny kawałek ciasta/pizzy itd. 

Z wiekiem przestałam wybrzydzać w jedzeniu, chętnie poznaję nowe smaki i eksperymentuję w kuchni - gdy tylko pozwala mi na to czas. Polubiłam nawet znienawidzone oliwki;) Na dzień dzisiejszy powiem nawet :KOCHAM JEŚĆ. Zjem nawet od czasu do czasu pizzę, frytki czy skrzydełka w KFC. Jadałam chipsy i to było moje główne uzależnienie, ale od roku (odkąd też jestem bardziej aktywna fizycznie - biegam/ ćwiczę) nie widzę sensu ładowania w siebie tych tłustych przekąsek. Słodycze i ciasto? Jedynie raz w tyg. u rodziców czy na kawie z koleżanką. 

W swoim życiu przechodziłam diety (dwa razy Dukana) oraz te rozpisywane przez dietetyka (vitalia.pl czy potreningu.pl o czym przeczytacie wciskając na pasku bocznym w etykieta: dieta). Po to by  lepiej wyglądać, zrzucić te przeszkadzające mi 5 kg. 

Już po przydługim wstępie zdradzę Wam w końcu dlaczego głodówka? Mianowicie przeczytałam książkę "Sztuka prostoty", w której autorka Dominique Loreau zachęca do głodówki. 

Nie za karę, nie po to by schudnąć. Po prostu by oczyścić swoje ciało, pobyć ze sobą sam na sam, pomedytować. Nie zamierzam cytować Wam tutaj książki bo nie o to chodzi. Z resztą każda osoba i tak inaczej zinterpretuje słowa autorki. Do jednej to przemówi do drugiej nie. W Japonii i innych krajach poszczenie/ głodówka jest popularna. Znajdziemy pewnie tyle samo zwolenników co przeciwników. Skoro inni mogą pościć, to czemu ja nie spróbuję? Nigdy wcześniej nie wyobrażałam sobie, że mogę żyć bez jedzenia! 

Głodówka jednak musi być przemyślana, najlepiej w dni wolne od pracy. Tak abyśmy nie tracili za dużo energii na pracę, lecz przebywali ze sobą i np. wybrali się na spacer;) Oczywiście głodówek nie zaleca się osobą chorym, więc jeżeli masz stwierdzone choroby lub coś w Twoim organizmie Cię niepokoi nie poddawaj się głodówce! 

Jak długo? Jeden dzień - powstrzymywanie się od jakichkolwiek posiłków, jedynie przyjmowałam spore ilości wody i niesłodzonych herbat (głównie rooibos - bo nie zawiera teiny, więc można spożywać ją w większej ilości bez szkody dla organizmu). 

Drugiego dnia piłam owocowe soki (niesłodzone), tak jak proponuje autorka. Ja postanowiłam już tego dnia dołączyć owoce, nie czułam sporego głodu, więc zjadłam jedynie 2 porcje. 

Trzeciego dnia powracamy do spożywania posiłków, ale pamiętajmy by nie rzucać się od razu na wszystko w ogromnych ilościach. Małe porcje - ale częściej. Żołądek człowieka jest wielkości jego zaciśniętej pięści. Zadbajmy o to by posiłki spożywane przez nas były jak najmniej przetwarzane. Świeże, pełnowartościowe. Bogate w węglowodany złożone, białka, ale również w tłuszcze! I taki stan powinien zostać z nami już na zawsze:) 

Po co? To zdradziłam już wyżej, po to by spróbować. By jeść po to by żyć, a nie żyć po to by jeść! 

Przez te dwa dni miałam okazję posłuchać własnego ciała. Odróżniać prawdziwy głód od zachcianek/ przyzwyczajeń. Nie chodziłam głodna, nic mnie nie bolało, nie miałam zawrotów głowy. "Łapałam się" jedynie na tym, że z nudów zaglądam do lodówki, że wieczorem do filmu wypiłabym piwo/wino - od tak dla relaksu, chociaż wcale nie byłam niczym zestresowana czy zmęczona! Uświadomiłam sobie, że człowiek to śmieszna istota nagradzająca się jedzeniem - bo ćwiczyłam/ bo ciężko pracowałam itd. a w efekcie pochłania dużo więcej niż rzeczywiście potrzebuje. 

Przemyśleń w mojej głowie mam jeszcze setki, ale nie tak łatwo przelać to na klawiaturę;) Na mnie taki dzień/ dwa zadziałały pozytywnie, być może kiedyś zdecyduję się na powtórkę. 

Teraz wracam do garów.... I małymi krokami do zdrowego żywienia siebie, męża... Między innymi upiekłam swój pierwszy własny chleb (na drożdżach) z mąki graham. Może jeszcze nie idealny, ale jestem na dobrej drodze;)

Jeśli macie jakieś pytania, spostrzeżenia co do głodówki, żywienia piszcie śmiało! Wymieńmy się doświadczeniami, przepisami, możecie również wklejać pod tym postem linki do interesujących stron o zdrowym żywieniu;) 

Pozdrawiam gorąco z mroźnego trójmiasta!