Jesień nie musi być smutna...

Nie lubię jesieni, mogłabym narzekać na ten temat godzinami, ale wolę nie marudzić, bo to wprowadza tylko w jeszcze gorszy nastrój. Wolę ją sobie jakoś osłodzić i wcale nie mam na myśli słodyczy, bo ze słodyczy najbardziej lubię chipsy...  Przedstawię Ci wszystko to, co umila mi czas jesieni. Liczę też na to, że podzielisz się tym, co sprawia Ci radość?

Gdy tylko czuję, że za oknem robi się chłodniej, odpalam świece. Ostatnio najczęściej towarzyszą mi świece sojowe Lanaline, małej rodzinnej polskiej firmy! Mam dwa zapachy z serii Black&White: kokosowa wanilia (w białym/mlecznym szkle) oraz zielona herbata (w czarnym szkle). Wciąż nie mogę zdecydować, która podoba mi się bardziej?

Palę je na zmianę, w zależności od nastroju, gdy potrzebuję większego orzeźwienia, sięgam po zieloną herbatę, gdy chcę się zrelaksować wieczorem, wybieram wanilię. Zapachy na szczęście nie są tak mocno intensywne i męczące, jak potrafią być niektóre świece Yankee Candle. Więc dobrze się sprawdzą w nawet małych pomieszczeniach. Szkoda, że nie możesz w tej chwili, poczuć jak pachną!

Czas palenia przewidziany ok. 60 h to dużo jak na gabaryty świecy: wysokość 9 cm i średnica 8 cm. Pale te świece od ponad 2 miesięcy i wszystko wskazuje, że wystarczy dokładnie na tyle, ile przewiduje producent. Świeca nie tuneluje (spala się równomiernie), niezależnie od tego, czy stoi przy ścianie, czy innym przedmiocie, co obserwowałam w innych świecach. Myślę, że to w dużej mierze zasługa kształtu naczynia, w jakim się znajduje. Trzeba jedynie pamiętać, o skracaniu knota co jakiś czas przed ponownym zapaleniem, najlepiej do długości 0,5 cm.

Świece były zapakowane w kartonik, po którego uchyleniu już intensywnie czuć zapach. Tak pięknie zapakowane nadają się idealnie na prezent. A kolekcja Black&White przypada mi do gustu swoją minimalistyczną szatą graficzną, myślę, że będzie się dobrze prezentować w każdym wnętrzu.

Świeca kosztuje 55 zł, co uważam za bardzo korzystną cenę w stosunku do jakości produktu. Do kupienia [tutaj]. W ofercie znajdują się też woski, w uroczym kształcie serduszek, soczystą pomarańczę podarowałam mojej siostrze i stwierdziła, że pachnie obłędnie! Osobiście nie używam wosków, ponieważ Perun (mój starszy kot) podkrada podgrzewacze z kominka.

Sztucznym światłem cotton bals dogrzewam się również na korytarzu. Powiesiłam lampki na lustrze i zapalam je, jak tylko zaczyna robić się ciemniej za oknem. Dodatkowo urozmaica biel ścian w naszym mieszkaniu. Ten nienachalny efekt podoba się również mojemu małżonkowi, co sam mi powiedział, bez mojego podpytywania. Co bardzo mnie cieszy, bo chcę, byśmy w tym mieszkaniu, razem czuli się dobrze. Więcej na temat dekoracji pisałam [tutaj].

Lampki zakupiłam już jakiś czas temu w Pepco, za ok. 20 zł, to chyba najniższa cena, w jakiej widziałam tego typu oświetlenie. Na sznurze jest 10 kulek, wybrałam wariant kolorystyczny biel z odcieniami szarości, ale były również inne. Na baterię: 2 szt. "paluszków" w klasycznym rozmiarze. Ciężko mi powiedzieć, czy są jeszcze w sprzedaży w tym akurat sklepie, ale jest to produkt popularny w innych sklepach, więc jeśli Ci się podoba, to z łatwością je znajdziesz.

Skoro jestem przy korytarzu, to wspomnę o płaszczu z New Yorker, który ponownie wyciągnęłam z szafy na sezon jesienno-zimowy. Kupiłam go w 2014 roku i wciąż się cieszę, gdy mam go na sobie. Pisałam o nim więcej i prezentowałam, jak wygląda na mnie w osobnym poście [tutaj]. Do tego prawie przypominający gruby koc, szalik z Reserved. W tym roku kupiłam i noszę już nowe buty zimowe, ale z opinią na ich temat jeszcze się wstrzymuję, bo jest zbyt wcześnie. Często dostaję od Was wiadomości, czy jestem zadowolona z torebki Przywara Strzałka, więc jak widzicie na fotografii to noszę ją nadal i towarzyszy mi przez 80% czasu, odkąd ją zakupiłam. Czyli od wakacji 2015 roku. Więcej o moich torebkach [tutaj].

Przez panującą aurę za oknem mam ochotę w większości przesiadywać w domu. Mam okazję do nadrabiania zaległości w czytaniu książek, oglądaniu seriali, ale nie odmawiam sobie kina.

Przeczytałam kolejną część: "Millenium. Mężczyzna, który gonił swój cień." David Lagercrantz. Wiem, że wielu osobom nie podoba się kontynuacja trylogii przez innego autora, mi to nie przeszkadza, bo tak bardzo wkręciłam się w losy Lisbeth Salander, że nie pogardzę kolejną częścią. Ponownie odkrywamy kolejne skrawki z przeszłości Lisbeth jednocześnie żyjąc w teraźniejszości. Poza wątkiem głównej bohaterki, jak zawsze przeplatają się losy innych bohaterów, tym razem bliźniąt rozdzielonych w wyniku "projektu", w co przed laty zostało zamieszane państwo.

"Więcej krwi" Jo Nesbo, to druga lektura tego autora, którą miałam okazję przeczytać. Oczywiście z mojego ulubionego gatunku, kryminał. Napisana w nietypowy sposób, jeżeli chodzi o narrację, nigdy nie byłam orłem z j. polskiego, więc ciężko mi ją nazwać w tym momencie. W każdym bądź razie główny bohater opowiada historię swojego życia, jako płatnego mordercy, którym wcale nie chciał zostać, bo boi się zabić spoglądając ofierze w oczy. Przez to i nie tylko, darzę głównego bohatera ogromną sympatią. Nie chcę zdradzać zbyt wiele, bo są to książki, do których czytania chciałabym Cię zachęcić.

"Oskarżenie" Remigiusz Mróz to kontynuacja (6. część) losów prawniczki Chyłki oraz aplikanta Kordiana Oryńskiego (Zordona). Pisanie o prawnikach to bardzo wdzięczny temat, wciąż przecież dostają nowych klientów, napotykają na swojej drodze nowe problemy, a ja nie zaspokoiłam jeszcze swojego apetytu w tej tematyce. W tej książce ponownie wracają niektóre sprawy sprzed lat, tym razem mogą mieć poważne konsekwencje dla młodego aplikanta, jego kariera poważnie została postawiona pod znakiem zapytania. Jeszcze książki nie skończyłam czytać, ale poziom napięcia i zainteresowanie z mojej strony nie słabnie. Może jestem już stara, ale lubię spędzać wieczory weekendów z książką w łóżku.

Poza tymi książkami przeczytałam też inną "Blackout" Marck Elsberg, zeszłoroczny bestseller, ale totalnie nie pojmuje fenomenu książki. Może i temat poruszony w książce wdzięczny, światowa katastrofa z powodu braku prądu. Mogłaby być z tego interesująca książka, tymczasem autentycznie męczyłam się, nudziłam, czytając. Za dużo specjalistycznego żargonu, za mało ludzkich emocji...

Książki kupuję najczęściej w formie ebooków na czytnik Kindle, bo w ten sposób czyta mi się najszybciej. Mogę też czytać nocą, gdy małżonek już śpi, bo mam wersję podświetlaną czytnika. Łatwo go zabrać też ze sobą w podróż z małym bagażem. Książki papierowe przeważnie pożyczam od rodziny i znajomych.

Już przed urlopem w Barcelonie [post tutaj] z mężem zadecydowaliśmy, że wykupimy abonament Netflix. Dzięki czemu mogłam dokończyć, oglądać serial "Orange is the new black" mówiący o losach bohaterek damskiego więzienia w Litchfield. Nie tak bardzo interesują mnie losy głównej bohaterki Piper, nie lubię takich osób jak ona, ale innych współwięźniarek. Motywy, przez które kobiety znalazły się za kratami, jak postępowały w życiu na wolności, a jak zachowują się, by przetrwać za kratami. Podoba mi się, że każdy odcinek to praktycznie opowieść o innej więźniarce. Czasami śmiałam się na głos, innym razem nie mogłam powstrzymać łez.

We dwoje oglądaliśmy "Stranger Things" zarówno pierwszy, jak i drugi sezon. To nie jest mój ulubiony serial, za dużo science-fiction, ale oglądanie we dwoje to zawsze miła alternatywa spędzania wolnego czasu. Ciężko też powiedzieć mi, która z części podobała mi się bardziej, czy sezon pierwszy, czy drugi, dla mnie utrzymane są na tym samym poziomie. I wszystko zapowiada się na to, że może być kontynuowany.

Do filmów obejrzanych na dużym ekranie, mam podobne podejście jak do seriali, nie zawsze musi być to wyszukane, ambitne kino. Czasami mam ochotę po prostu spędzić czas z bliską osobą, czy pośmiać się nie myśląc o obowiązkach, tym co nas martwi. Rocznicę ślubu zawsze świętuję z małżonkiem w podobny sposób, nie kupujemy sobie prezentów, tylko spędzamy czas ze sobą. Idziemy zjeść coś smacznego na mieście oraz do kina. Tym razem rocznica przypadała na niedzielę, a my świętowaliśmy aż cały weekend, dawkując sobie przyjemności. Razem udaliśmy się na "Thor: Ragnarok" i miło spędziliśmy czas. Nam się film podobał, nie mamy się do czego przyczepić.

Z przyjaciółką natomiast często chodzę do kina na wszystkie te filmy, których mój mąż nie chciałby oglądać. Tak też było i tym razem, wybrałyśmy się na "Złe mamuśki 2", pierwszą część widziałyśmy w ubiegłym roku. Śmiało można iść na ten film, nie oglądając pierwszej. Panowie również byli na sali i bawili się dobrze. To jest komedia, w typowo świątecznym klimacie, może trochę za wcześnie, ale nam to nie przeszkadza. Bo już planujemy ponownie wspólne pieczenie pierników.

Jesienią moją jedyną aktywnością fizyczną jest joga. To, że na początku miesiąca deklaruję się przyjść na wszystkie zajęcia (2 raz w tyg., po 1,5h) działa na mnie motywująco i ruszam tyłek, nawet wtedy, gdy bardzo mi się nie chce. A po powrocie do domu, jestem z siebie ogromnie dumna, że dałam radę! Bo na ćwiczeniach zawsze staram się dać z siebie 100%. Zresztą mam tak z każdym zadaniem, którego się podejmuję. Czuję, że postępuje dobrze, dla mojego zdrowia, wyglądu, jak i samopoczucia.

Ostatnia rzecz, a może bardziej rytuał umilający jesień, to picie herbaty. Dostałam od męża przepyszne herbaty prosto z Chin. Zieloną, jaśminową oraz inną, której nawet nie umiem nazwać w formie suszonych listków. Można je parzyć, aż 7 razy! W wyborze herbat oraz porcelanowego kubka pomagał rodowity Chińczyk, z którym mąż współpracował podczas delegacji. Jaśminową piję po raz pierwszy w życiu i zachwyca mnie jej delikatność i aromat. Takie prezenty to ja lubię!

A Ty, jak umilasz sobie jesień?