Czego w życiu żałuję?

Z przyjaciółka jak to bywa rozmawia się o wszystkim. O pierdołach i o głębszych tematach jak życie. Przy jednej z takich rozmów spytała mnie czy czegoś w życiu żałuję? Chwilę się zastanowiłam, ale nie długo i odpowiedziałam NIE. To pytanie nie dało mi spokoju, dzisiaj w niedzielę (chociaż post opublikowany jest później) podczas biegu, bez słuchawek w uszach rozmyślałam dalej... Bieganie po za ruchem samym w sobie to też dla mnie taki czas przemyśleń, refleksji nad tym co było i nad tym co mnie czeka. I temat ten nie daje mi spokoju, więc muszę go przelać i opublikować na łamach bloga. 

Nie żałuję biegania tyłem po falochronie, z którego się wywróciłam. Czy stania w czasie sztormu w porcie, gdy zmywały mnie fale. Biegania po bunkrach i zakradania się na Helski cypel. Nie żałuję...

Nie żałuję długoletnich przyjaźni znajomości, które nie przetrwały. I tych których nie zgłębiłam, chociaż były to wartościowe osoby na mojej drodze. 

Nie żałuję przebalowanych nocy, dzikich tańców na parkiecie. Nie żałuję nadmiaru alkoholu, który wtedy wypiłam i tego kaca co suszył w ustach i tego co męczył sumienie.
Nie żałuję tych kilku sztuk papierosów, które wypaliłam. Lecz smrodem i złym smakiem nie kusiły wcale.
Nie żałuję białych kozaczków, które nosiłam. I innych dziwacznych trendów w które dałam się wmanewrować. To wszystko po to by odnaleźć swój styl tu i teraz.
Nie żałuję młodzieńczych prac, których się chwytałam. Smażenie kiełbasek na stadionie, zbieranie borówek na plantacji, roznoszenie rachunków czy biegania z tacą jako kelnerka. Wszystkie prace sumiennie wykonywałam a pieniądze zarobione uszanowałam.
Nie żałuję obcięcia długich włosów, które przez 18 lat nosiłam. I z uporem maniaka na rudo pofarbowałam. 

Nie żałuję pocałowanych żab, które nie zmieniły się w wymarzonego księcia. A ich imion nawet dziś nie pamiętam.

Nie żałuję randki z przyszłym stomatologiem czy strażakiem, bo miło je do tej pory wspominam. 

Nie żałuję spontanicznej decyzji o ślubie, która zaskoczyła tych dalszych, bliższych znajomych a nawet najbliższą rodzinę.
Nie żałuję chipsów i pączków, które w przeszłości ze smakiem zajadałam.
Nie żałuję żadnej minuty na treningu spędzonej, pomimo hektolitrów potu i zakwasów uniemożliwiających ruszanie.
Nie żałuję pieniędzy wydanych na wszelkie zachcianki, których się aktualnie pozbywam. Bo gdybym tych rzeczy nie kupiła, to czy bym wiedziała, że postępuję słusznie?

Nie żałuję tych chwil, chociaż to co tutaj przedstawiłam to tylko zbiór skrótów myślowych noszących za sobą dłuższe historie. Nie wszystko to co się wydarzyło napawa mnie dumom, czasami nawet na samą myśl się wstydzę. Jednak wszystko to musiało się wydarzyć, bym była w tym miejscu w którym obecnie jestem. Bym była tą osobą, którą jestem. By wyrobić sobie swoje zdanie, ukształtować charakter, styl czy ustalić życiowe priorytety.

Co by mi dało żałowanie i użalanie się nad tym co było? Czasu nie cofnę, przeszłości nie zmienię. Mogę jedynie postarać się naprawić wyrządzone krzywdy, albo postarać się być lepszą dla tych na których mi zależy, być lepszą dla siebie. Nie czekając na jutro, już dziś.

Jedno jest pewne: zawsze, niezależnie co robiłam i jakie decyzje podejmowałam byłam blisko swojej rodziny. Jest dla mnie ważna i chociaż nie zawsze podobało im się to co robię (i na odwrót) w jakiś sposób umiemy żyć w zgodzie. Wspominam przeszłość, te najmilsze chwile. Ale żyję w teraźniejszości bo to jest moja przyszłość. I zamierzam żyć tak by niczego nie żałować... A Ty?

p.s. Pozdrawiam ze Sztokholmu !