Przywiązanie się do przedmiotów.

W ramach wprowadzenia: wracam do pisania, bo zatęskniłam i ogromnie mi szkoda pozostawić to miejsce, które tworzyłam przez ubiegłe lata. Wybaczcie jeśli dzisiejszy post będzie trochę bez składu i ładu, ale wyszłam z formy. Nie mam też żadnego określonego planu, podpunktów co chcę tu napisać. Jedynie myśli w mojej głowie, które chcę jak najszybciej przekazać dalej, co się nie zniechęcę już przy pierwszym czy drugim  akapicie. Może to nie profesjonalne, ale nie będę czekać do jutra z publikacją. Nie dam tekstowi "leżakować", nie będę po raz kolejny kreślić i redagować, bo być może wtedy wcale nie ujrzy światła internetu. 

Nie jestem też dobra w wymyślaniu tytułów, będzie o przywiązywaniu się do przedmiotów, na podstawie zdarzenia, które miało miejsce w marcu 2016 r. Wiem, już szmat czasu za mną, ale tymi przemyśleniami warto się podzielić. Na chłodno. Przemyśleniami, a nawet pewnego rodzaju wątpliwościami, pytaniami na które szukam dalej odpowiedzi. Może wspólna dyskusja z Wami (w komentarzach pod), na którą bardzo liczę pomoże mi i nie tylko mi, ale również innym. 

Nie jestem typem imprezowiczki, swoje się wyszalałam w liceum. I uważam, że każdy powinien się swoje wyszumieć. I nie chodzi o to, że jako mężatka z 5 letnim stażem już nie mogę. Mogę, ale nie chcę. Z wiekiem zmieniają się priorytety, chęci spędzania wolnego czasu. Ale raz do roku z moją najlepszą przyjaciółką (z okazji jej urodzin) idziemy potańczyć do klubu. Tak też było w tym roku. I właśnie na tej imprezie zostałam okradziona, co przyjęłam ze spokojem. Nie dlatego, że byłam pod wpływem alkoholu, bo nie ukrywam wypiłam kilka drinków, lecz w dalszym ciągu mózg pracował tak jak powinien.

Okradziono mnie w jednym z sopockich klubów, na dodatek moja własność zaginęła w opłaconej i pilnowanej szatni. Lecz, gdy przyszło do odbioru okryć wierzchnich mojego żakietu już nie było. Osoba odpowiedzialna za szatnię, nie umiała wyjaśnić mi dlaczego tak się stało, a nie inaczej. Nie robiłam z tego też afery, do czego jakby nie patrzeć miałam prawo i nikogo by to nie zdziwiło. Grzecznie wróciłam do domu i po kilku godzinach snu napisałam prywatną wiadomość na facebooku owego klubu, czy nie znalazł się mój żakiet. Otrzymałam krótką zwrotną odpowiedź "nie". Pomijam już fakt, że nie zostałam nawet przeproszona. Ale zostawmy już te szczegóły bez komentarza, tylko skupmy się na samej rzeczy - żakiecie - który został skradziony.

Żakiet kupiłam w zeszłym roku, był dokładnie taki jaki wtedy chciałam, pod względem koloru, kroju, materiału. Takiego jeszcze nie miałam! Miał dopełnić mój obrany już wtedy styl, bo zaczęłam świadomie budować swoją garderobę, co dokumentowałam na blogu:
- zakupy styczeń - kwiecień (w nich żakiet),
- maj - grudzień i roczne podsumowanie.
Czyli właściwie powinno mi być żal, bo przecież teraz nie mam tego przemyślanego elementu w mojej garderobie! Ale mam jeszcze inne: czarny ze skórzanymi rękawami, biały lniany oraz pudrowy różowy. Dalej mam wybór, ale może to się niedługo zmieni.

I tak najczęściej i najchętniej chodzę w czarnej skórzanej kurtce, bo ją uwielbiam! I pasuje dosłownie do wszystkiego! Więc wychodzi na to, że mogę żyć bez skradzionego żakietu. W tym momencie naszła mnie myśl, że to przez ten minimalizm. Wcielany w moje życie i przez pozbywanie się przedmiotów, a pozbyłam się ich ponad 700 i pozbywam się dalej. Nie czuję straty.

A może dlatego, że był tani? Jego wartość w sklepie 149 zł. Kto przejrzał podlinkowany wyżej post zauważył, że zapłaciłam za niego jedynie 50 zł, na dodatek łącznie ze spodniami! Bo obowiązywały promocje + korzystałam ze zniżki pracowniczej przyjaciółki. Czy to nie tak, że bardziej przywiązujemy się do drogich przedmiotów?  Pomijam przedmioty otrzymane od kogoś w prezencie, nawet tanie nabierają wartości sentymentalnej. Tylko mówię o tych, które kupiliśmy samodzielnie, wyciągając pieniądze z własnego portfela, pieniądze na które ciężko pracowaliśmy.

Dla każdego oczywiście tanio/ drogo będzie oznaczać co innego i też to rozumiem, bo punkt patrzenia zmienia się od punktu siedzenia. Ale spójrz na swoje zakupy, przedmioty które Cię otaczają przez swój indywidualny filtr. 

Osobiście przyłapałam się na tym, że niejednokrotnie mniej żal było mi tanich przedmiotów, niż tych droższych. Przykładów mogłabym mnożyć, od bluzki kupionej w lumpeksie za max 10 zł w porównaniu do tej kupionej za 79 zł. Naszego starego samochodu, który obrysowałam na słupie w centrum handlowym, czy w który ostatecznie rąbnął inny samochód. A ubolewałam nad urwaną wycieraczką w moim nowszym aucie - tak, jakiś buc urwał mi tylną wycieraczkę. Staram się tym nie przejmować, nie przywiązywać się do przedmiotów, bo szkoda nerwów. Ale dalej łapię się na tym, że byłoby mi żal, gdyby ktoś ukradł mi moje skórzane torebki, czy buty.

I bardziej o nie dbamy. Wracając jeszcze do starego samochodu. Korzystaliśmy z niego oboje, ja i małżonek. Mąż często podczas jazdy pije napoje gazowane, czy jakąś wodę. Po opróżnieniu butelka najczęściej lądowała na tylnym siedzeniu. Jeździł tak długo, aż uzbierał naprawdę pokaźną ilość pustych butelek i dopiero wtedy je wyrzucał, albo wcześniej zrobiłam to ja, bo było mi wstyd poruszać się takim autem. A teraz? Odkąd ma nowy samochód taka sytuacja jest nie do przyjęcia. Zawsze wypucowany i w środku i na zewnątrz...

Widzę po swoich notatkach, że lista rzeczy kupionych w porównaniu z ubiegłym rokiem jest krótsza. Kupując coraz mniej nie koniecznie sięgam tylko po rzeczy z najwyższej półki, najlepszej jakości na jaką mnie stać. Co może i nieco przeczy modnemu slow fashion. Ale na pewno nie minimalizmowi, chociaż są tego różni "wyznawcy". Chcę być w zgodzie ze sobą. Nie chcę być więźniem przedmiotów, dodatkowo martwić się o nie, czy odczuwać stres np. podczas parkowania samochodu. Coraz mniej materialnych rzeczy potrzebuję. Ubrań, kosmetyków, gadżetów, elementów wystroju wnętrz, a nawet odechciało mi się wszelkich remontów. Ale o tym pewnie jeszcze napiszę w osobnym poście. Zakładka u góry bloga "lista zakupów" jest już tak bardzo nieaktualna, że zaraz pewnie ją usunę...

To teraz w tym miejscu jest czas na Twój komentarz, w odniesieniu do tego co napisałam. Podyskutujmy jak to jest u Ciebie z przywiązaniem do przedmiotów. Czego byłoby Ci żal, gdybyś to utracił/a, albo co koniecznie zabrał/abyś na drugi koniec świata. I czy też uważasz, że przywiązanie do przedmiotów zależne jest od ich ceny? Śmiało, pisz co leży Ci na sercu.