Dziennik praktyk Zero Waste

Po przeczytaniu książki "Życie Zero Waste" Katarzyny Wągrowskiej, o której pisałam tutaj, przejdźmy do praktyk. Dzisiejszy post to takie moje zapiski na bieżąco, nie są idealne. Nie mam jednak zbyt wiele czasu na redagowanie tekstu, za kilka godzin wylatuję na wakacje. Myślę, że takie "surowe" i tak najlepiej oddadzą emocje, przemyślenia, które w owym czasie mi towarzyszyły.

• Na pierwszy rzut idzie mycie włosów białą glinką, w końcu mam ją w swojej łazience. Aplikuję na suche włosy, miejsce przy miejscu, z głową spuszczoną nad wanną, bo trochę się osypuje. Wow mam burzę włosów, szkoda, że takich siwych od glinki. Dla lepszego efektu wyczesuję szczotką TT i czekam te kilka minut, zanim wskoczę pod prysznic. Ok, czas na zmycie ciepłą wodą, płuczę dokładnie miejsce przy miejscu. Na koniec płukanka z wody z octem jabłkowym, już to kiedyś praktykowałam. Pod palcami wydają się czyste, niesplątane. Gdy nadchodzi czas suszenia włosów suszarką (moje włosy samodzielnie koszmarnie wolno schną), zaczynam się irytować. Pierwsza myśl, może mają w sobie za dużo wody, na ogół suszę włosy jakoś na 30 minut po myciu, jak odrobinę przeschną same. Dziś już brakuje mi czasu. Efekt włosy są oklapnięte, tłuste. To nie dla mnie. Pozostaję przy mydle w kostce, które ma papierowe opakowanie.

• Po tym zero waste myciu, myję twarz, peelinguję ciało, produktami zapakowanymi w plastik. Miałam świadomość tego już dawno. Próbuję z tym walczyć, ale nie chcę/nie umiem rezygnować z wszystkiego. Minimalizm kosmetyczny, kupowanie kosmetyków po jednym na kategorie, nietworzenie zapasów i tak już przynosi korzyść dla środowiska. Krótsze włosy też, teraz zużywam jedynie jedną maskę do włosów na rok.

• Muszę uporać się z porządkami w mieszkaniu. Wyrzucam śmieci, uświadamiam sobie jak wiele foli, pomimo że ja wszędzie noszę ekosiatkę wciąż nas otacza. Nie umiem określić, ile czasu zajęło nam zebranie tego kubełka na śmieci odpadów plastikowych, tydzień może dwa. Będę sprawdzać w kolejnych miesiącach. Szkło kilka buteleczek po soku jednodniowym, wyciskany, niepasteryzowany... Kilka butelek po piwie zwrotnych, czekają na kolej odniesienia do sklepu, kilka takich co nadają się tylko do kosza. Puszki po kilku miesiącach uzbierał się wielki wór (puszki nasze i gości), odkładam je osobno dla pana, który w ten sposób zarabia na życie i widuję go na osiedlu codziennie. Wynoszę wszystko na śmietnik, po drodze napotykam spojrzenie kobiety, dłuższe niż przelotny rzut okiem... 

• Przypomina mi się  pewna sytuacja, wracałam ze swoimi pojemnikami do segregacji odpadów, napotykam znajomą starszą panią, która wypytuje, co tam niosę? No jak to co? Pojemniki na śmieci. Czy to takie dziwne? Segregacja śmieci od dawna jest wręcz obowiązkiem, który ludzie robią niechętnie, albo wcale. Nasz blok też płaci więcej, bo tych segregujących wciąż jest mniej od niesegregujących... 

• Pierwsze zakupy do swoich woreczków: makaronu, płatków owsianych, ryżu. Po te produkty musiałam jednak pokonać drogę samochodem, tam i z powrotem łącznie 20 km, w moim sąsiedztwie nie ma takiej możliwości. Wymaga to ode mnie więcej czasu, nie tylko na dotarcie do sklepu, ale też na odnalezienie potrzebnych produktów między półkami. Jest spora ilość bakalii i suszonych owoców, widzę groch, soczewicę, ciecierzycę. Są płatki śniadaniowe nie tylko owsiane, ale i słodkie czekoladowe kulki. Nie ma moich ulubionych - ryżowych. Nie widzę też makaronu typu spaghetti, wybieram świerki.  Nasypuję do swoich lnianych woreczków (brak funkcji tarowania więc słoiki odpadają/i tak ich nie wzięłam), wybieram produkt, drukuje się cena. Następnie w sklepie odnajduję regał z mlekami roślinnymi, jedynie sojowe dostępne jest w szkle. Na co dzień go unikam, duża ilość produktów sojowych przy chorej tarczycy nie jest wskazana. Tym razem kupuję, pomyślę co dalej. Może wrócę do samodzielnego przygotowywania? To znowu więcej czasu... Nachodzi mnie refleksja, czas to główny powód, dla którego kupujemy w foli oraz gotowce. Wyszukałam jeszcze dwie wegańskie pasty do kanapek w szklanych słoiczkach, są droższe od tych w plastikowych. Kolejny powód pieniądze. Idę do kasy samoobsługowej, nikogo nie dziwią moje woreczki, nikomu nie muszę się tłumaczyć. Nie kupuję tutaj warzyw ani owoców, trzeba je też pakować w woreczki + nakleić cenę, część już od razu jest zafoliowana. 
• Warzywa i owoce kupuję w warzywniaku pod domem, Pani sprzedająca dobrze mnie zna, wie, że nie chcę foliowych woreczków i wszystko (nawet brudne ziemniaki) biorę do swojej materiałowej siatki. 

• Po powrocie do domu przygotowuję obiad, od razu na dwa dni z rzędu. Nie do końca bezodpadowy, używam mrożonego kalafiora (z folii), który leżakuje od ponad miesiąca w zamrażalniku. 

• Myję zęby olejem kokosowym, nierafinowanym, czyli ma smak i zapach kokosa. Okazuje się, że doskonale myje zęby, a ja nie odczuwam podczas tego dyskomfortu. Odpowiada mi smak i zapach. Niweluje przykry zapach z ust, zęby są wyjątkowo czyste, gładkie po takim myciu. Kontynuuje w kolejnych dniach. 

• Kasia autorka książki zaproponowała mi spotkanie, przy okazji jej pobytu w Gdańsku. W sobotę udaje się na wyznaczone miejsce spotkania. Czekając zamawiam lemoniadę upss... z plastikową słomką, którą odruchowo wkładam do buzi i dopiero sobie to uświadamiam. Kasia jest świetną osobą, doskonale zorganizowaną również w podróży. Podziwiam jej zaangażowanie i widzę na żywo, z jaką łatwością przychodzi jej życie zero waste. Bez wymuszenia, protekcjonalnego, pouczającego tonu. Wraz z nią na miejsce docierają jeszcze 4 osoby m.in.: Amanda - hakierka , Agnieszka z hodolwasłów, Krysia oraz Olga z makehappyday. W takim towarzystwie czas mija prędko, przyjemnie, a ja poznaje nowe wegańskie miejsca w trójmieście. Uwielbiam te spotkania, znajomości online przenoszone do życia codziennego. Wciąż się czegoś nawzajem uczymy, uzupełniamy. 

• Do kosza na śmieci ląduje nieświeża marchewka, kilka rzodkiewek, resztki starego obiadu, które zawieruszyły się w lodówce. Do kosza z plastikami worek po ziemniakach i mrożonym brokule. Wciąż jednak najwięcej jest odpadów, które mogłabym kompostować. Tylko jeszcze mam za mało odwagi, za dużo wątpliwości. 

• Kolejne dni mijają, używam tego, co kupiłam wcześniej, dokupuje kolejne składniki, dwo swoich woreczków, siatek. Podczas kolejnych zakupów nie umiem jednak odmówić sobie ciastek oreo (w folii), mężowi parówek (w folii). Do domu potrzebuję też ręczniki papierowe (w folii). Ciastka jem sporadycznie, tak samo sporadycznie stosuję ręczniki papierowe. Mimo wszystko, co jakiś czas pojawiają się w moim domu. Na bułki tym razem zabrałam woreczek, który miałam już w domu, by wykorzystać go ponownie. 

• Podczas rozmów ze znajomymi, a nawet tu na blogu dochodzą mnie niepokojące informacje. Otóż większość uważa, że żywność (kasze, mąki, ryże, makarony, orzechy itd.) sprzedawana w marketach na wagę jest nieświeża, po upływie terminu ważności. Ciężko mi się odnieść, nie znam nikogo osobiście, kto by w tym miejscu pracował. Chociaż sama mam obawy, to co zakupiłam na wagę, po przygotowaniu nie różniło się smakiem od produktów wcześniej kupowanych w opakowaniu. Może w tym, co mówią, jest ziarno prawdy. Nawet ciężko oszacować jak wiele osób kupuje bez opakowań i jak często ten towar jest dostarczany/wymieniany, gdy nie sprzeda się w określonym czasie. Kolejny minus zakupów na wagę, nie makaronie, kaszy itd. nie znajdziecie informacji, ile dany produkt należy gotować, więc przygotowuję, opierając się na własnym doświadczeniu.

• Mąż i jego drobne codzienne zakupy = kolejne foliówki. Mogę prosić, przypominać, marudzić, ale jest niereformowalny. Podczas tych dwóch tygodni "eksperymentu" tydzień był w delegacji, miałam wtedy zdecydowanie mniej odpadów...

To na dzisiaj wszystko, co byłam wstanie przygotować. Jeśli chcecie, kolejne moje zmagania/przemyślenia pojawią się w przyszłości na blogu. Teraz czekam na Twój odzew, może i Ty wcieliłaś w życie chociaż o jeden element ZERO WASTE więcej. 

Na wszystkie komentarze obiecuję odpowiedzieć po moim powrocie (najszybciej za tydzień), a w razie czego możecie śledzić mnie na instagramie @boskejsza.